ΕΕ:
ΠΕΝΤΕ ΜΥΘΟΙ ΚΑΙ ΠΕΝΤΕ ΑΔΙΕΞΟΔΑ
ΜΕΡΟΣ Α': ΟΙ ΜΥΘΟΙ για την ΕΕ
του Γιάννη Περακάκη
Το
σημερινό υπέρογκο δημόσιο (κρατικό)
χρέος (176% του ΑΕΠ) δεν είναι η αιτία αλλά
το σύμπτωμα μιας προβληματικής οικονομικής
πορείας, αφού τόσο η αγροτική παραγωγή
όσο και η μεταποίηση αποδιαρθρώθηκαν
μετά την ένταξή μας στην τότε ΕΟΚ το
1981, όταν εκτέθηκαν σε ανταγωνισμό χωρίς
καμία προστασία με τις κατά πολύ
ισχυρότερες οικονομίες του ευρωπαϊκού
κέντρου. Από τότε αρχίζουν να διογκώνονται
τα δημόσια ελλείμματα και το χρέος. Οι
κυβερνήσεις μετά το 1981 είχαν αντιληφθεί
πολύ καλά αυτό το γεγονός, οι εγκληματικές
δεσμεύσεις τους όμως απέναντι στις
ευρωπαϊκές ελίτ δεν τους επέτρεπαν άλλο
τρόπο αντίδρασης και αποφυγής της λαϊκής
δυσαρέσκειας παρά μόνο τον ασύστολο
δανεισμό.
Τα δάνεια χρηματοδοτούσαν δημόσιες
δαπάνες που στη συνέχεια διαχέονταν εν
μέρει ως εισοδήματα στην ιδιωτική
οικονομία ενώ ένα άλλο μέρος επέστρεφε
αυτούσιο στις δανείστριες χώρες μέσω
της αγοράς εξοπλισμών και των μεγάλων
έργων. Η κρίση του 2008 που δυσκόλεψε τη
δανειοδότηση, φανέρωσε τα προβλήματα
που κρύβονταν τα προηγούμενα χρόνια
αλλά έσπρωχναν σταθερά σε αδιέξοδο. Η
ανισορροπία πλεονασματικού κέντρου -
ελλειμματικής περιφέρειας δεν αφήνει
πλέον περιθώρια αισιοδοξίας ακόμη και
αν γινόταν διαγραφή ολόκληρου του
χρέους, το οποίο θα εμφανιζόταν πάλι σε
λίγα χρόνια όσο παραμένουμε εντός της
ΕΕ.
Η
κατάρρευση της ελληνικής παραγωγικής
δομής από την μια μεριά αλλά και η
επιταχυνόμενη διολίσθηση της ΕΕ προς
καθαρά νεοφιλελεύθερες και αντεργατικές
πολιτικές αποδομούν πλήρως το επιχείρημα
της Ευρώπης των λαών και του παράδεισου
της ελευθερίας και της ευημερίας, με
δήθεν όχημα το άνοιγμα και τον ανταγωνισμό
των αγορών. Ποιοι ήταν λοιπόν οι μύθοι
που μας σέρβιραν για την ΕΕ;