Το παρακάτω κείμενο αποτελεί δική μου προσπάθεια για να ξεκινήσει ο διάλογος όσον αφορά τα θέματα του Ευρώ και της Ευρωπαϊκής Ένωσης, μέσα στην δημοτική παράταξη "Ριζοσπαστική Κίνηση Πολιτών" του Δήμου Βάρης - Βούλας - Βουλιαγμένης. Η συγκεκριμένη παράταξη αποτελείται στην συντριπτική της πλειοψηφία από μέλη και φίλους του ΣΥΡΙΖΑ και στις προηγούμενες δημοτικές εκλογές απέσπασε ένα ποσοστό γύρω στο 8%.
Γιάννης Περακάκης
Αγαπητοί σύντροφοι,
είναι γεγονός ότι η έξοδος από την ευρωζώνη αντιμετωπίζεται από τα καθεστωτικά ΜΜΕ αλλά και από το σύνολο σχεδόν του πολιτικού συστήματος με ένα λυσσαλέο τρόπο, χωρίς κανένα επιχείρημα παρά μόνο αυτό της απόλυτης και ολοκληρωτικής δήθεν καταστροφής που θα συνέβαινε εάν η χώρα ακολουθούσε αυτή την οικονομική επιλογή.
Δεν έχω δει ποτέ όλα αυτά τα χρόνια ούτε ένα τεκμηριωμένο κείμενο ή άποψη που να αναφέρεται πειστικά στις υποτιθέμενες καταστροφικές συνέπειες της εξόδου από το ευρώ και την Ευρωπαϊκή Ένωση.
Είναι προφανές ότι η είσοδος της Ελλάδας στην ευρωζώνη ήταν καθαρά μια επιλογή της ελληνικής αστικής τάξης, η οποία μεταξύ άλλων θεώρησε ότι με όχημα ένα σκληρό νόμισμα όπως το ευρώ θα μπορούσε να επεκταθεί οικονομικά και να κυριαρχήσει στη βαλκανική χερσόνησο. Η επιλογή αυτή υποστηρίχθηκε και από τον σκληρό πυρήνα της ΕΕ, με πρωτεργάτη την Γερμανία, για λόγους που τώρα πλέον γίνονται προφανείς αν αναλογισθεί κανείς τα τεράστια κέρδη που έχει αποκομίσει το γερμανικό κεφάλαιο και την δεινή θέση στην οποία έχει περιέλθει ο ευρωπαϊκός νότος. Άσχετα αν τώρα μας επιτιμούν υποκριτικά ότι δήθεν τους ...ξεγελάσαμε και μπήκαμε στην ευρωζώνη χωρίς να το αξίζουμε ! (αστεία επιχειρήματα για μικρά παιδιά).
Προφανώς για τους δικούς της λόγους η ολιγαρχία επιμένει ακόμα σε αυτή την πορεία ως δήθεν αδιαμφισβήτητη επιλογή με ένα τρόπο που θυμίζει θρησκευτικό δόγμα ενώ σχεδόν κάθε αντίθετη άποψη αντιμετωπίζεται περίπου ως εσχάτη προδοσία.
Πρέπει όμως κάποια στιγμή να γίνει μια σοβαρή συζήτηση πάνω σε αυτό το θέμα από ανθρώπους οι οποίοι είναι διατεθειμένοι να συζητήσουν και όχι να εξυπηρετήσουν τα συμφέροντα των ολιγαρχών, αλαλάζοντας και με άναρθρες κραυγές. Και να μην ξεχνάμε ότι κάθε πολιτική επιλογή έχει απαραίτητα την ταξική της διάσταση αφού είναι προφανές ότι τα συμφέροντα του εργαζόμενου, του μικρομεσαίου και του εργάτη δεν συμπίπτουν σε καμία περίπτωση με αυτά των εκπροσώπων της ολιγαρχίας.
Μελέτες και σχέδια τεχνικής φύσης για το πώς ακριβώς θα γίνει η έξοδος από την ευρωζώνη και η επαναφορά του εθνικού νομίσματος υπάρχουν αρκετές και είναι στη διάθεση όποιου θέλει πραγματικά και σοβαρά να μελετήσει μια τέτοια λύση.
Καλό θα ήταν όμως τεχνικής φύσεως θέματα (μεταβατικό στάδιο, εισαγωγές πρώτων υλών, απόθεμα σε ευρώ, επάρκεια σε αγαθά πρώτης ανάγκης, έλεγχος κεφαλαίων κλπ) να τα αφήσουμε στην αρμοδιότητα ειδικών και όχι βέβαια στις άναρθρες κραυγές των εκπροσώπων της ολιγαρχίας που απλώς θέλουν να χειραγωγήσουν την κοινή γνώμη ή τις ανοησίες που ακούγονται (και μάλιστα από υπουργικά χείλη πρώην στυλοβατών του συστήματος Σημίτη) ότι αν χρησιμοποιήσουμε τα υπάρχοντα συναλλαγματικά αποθέματα οι ξένοι θα τυπώσουν εντελώς νέα νομίσματα (σε 18 ολόκληρες χώρες!!!) ώστε να ακυρώσουν αυτά που κυκλοφορούν στην Ελλάδα !!! Τέτοιες χαζομάρες φανερώνουν ακριβώς την έλλειψη επιχειρημάτων.
Προφανώς η αλλαγή του νομίσματος δεν είναι μια απλή διαδικασία και σίγουρα κρύβει δυσκολίες και παγίδες. Δίνει όμως μια προοπτική σε αντίθεση με τα μνημόνια, οι προοπτικές των οποίων είναι ουσιαστικά άγνωστες, αφού οδηγούν σε αχαρτογράφητα νερά και υποθηκεύουν το μέλλον των εργαζομένων για τις επόμενες δεκαετίες. Κανείς δεν ξέρει αυτή τη στιγμή που θα οδηγήσουν τα μνημόνια, που θα σταματήσουν οι απαιτήσεις των δανειστών, τι θα γίνει με το χρέος που τόσο το ΔΝΤ όσο και το γερμανικό υπουργείο οικονομικών παραδέχονται πλέον ότι είναι μη βιώσιμο και για πόσες δεκαετίες θα παραμείνουμε ακόμη σε καθεστώς αποικίας, αφού έχουν περάσει ήδη πέντε χρόνια και η κατάσταση συνεχώς χειροτερεύει.
Αντίθετα η επιστροφή στο εθνικό νόμισμα χαράσσει μια πορεία η οποία μπορεί μεν να είναι δύσκολη, όμως μαζί με τις απαραίτητες ενέργειες που πρέπει να γίνουν όπως είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, η εθνικοποίηση των τραπεζών, ο έλεγχος της εισαγωγής και εξαγωγής κεφαλαίων χαράσσουν σίγουρα μια προοπτική και αναπτερώνουν προφανώς και το ηθικό του λαϊκού κινήματος και των εργαζομένων.
Υπάρχουν σαφείς απαντήσεις σε όλα τα τρομολαγνικά σενάρια που ακούμε από τα μέσα μαζικής ενημέρωσης και από τα κόμματα της ολιγαρχίας, όπως παραδείγματος χάρη ότι θα γίνει τεράστια υποτίμηση του νομίσματος πράγμα το οποίο προφανώς και δεν ισχύει αν αναλογισθούμε μάλιστα ότι τους τελευταίους μήνες έχει ήδη γίνει υποτίμηση του ευρώ έναντι του δολαρίου της τάξης του 25 τοις εκατό χωρίς να έχουμε δει σημαντικές επιπτώσεις στην ελληνική οικονομία.Ούτε ότι το χρέος θα αυξηθεί, αφού απαραίτητη προϋπόθεση για την υιοθέτηση εθνικού νομίσματος είναι η διαγραφή του μεγαλύτερου μέρους του χρέους, ούτε βέβαια ότι θα αγοράσουν τις περιουσίες μας οι ξένοι για ένα κομμάτι ψωμί αφού πάλι απαραίτητη προϋπόθεση είναι ο αυστηρός έλεγχος των κεφαλαίων. Άλλωστε μην ξεχνάμε ότι ο μόνος σίγουρος τρόπος για να αρπάξουν τη δημόσια περιουσία είναι αυτή να μεταφερθεί στο νέο υπό δημιουργία ταμείο και να ξεπουληθεί μέχρι σημείου το δημόσιο να χάσει κάθε εθνική κυριαρχία.
Από την άλλη μεριά με εθνικό νόμισμα η χώρα αποκτά εργαλεία νομισματικής πολιτικής όπως επίσης και την νομισματική της αυτοτέλεια χωρίς να περιμένει από την κάθε μαριονέτα τύπου Ντράγκι να της δώσει ρευστότητα ή να την στραγγαλίσει οικονομικά όπως το ζήσαμε τραγικά τον τελευταίο καιρό σε Ελλάδα και Κύπρο.
Άλλωστε ο εκβιασμός που ζούμε τις τελευταίες μέρες με την πλήρη υποταγή πλέον της κυβέρνησης στις μνημονιακές πολιτικές, είναι η καλύτερη απόδειξη ότι ανεξάρτητη πολιτική δεν υπάρχει περίπτωση να ασκήσει μια χώρα μέσα στην Ευρωπαϊκή Ένωση. Οι καλές προθέσεις της κυβέρνησης (που κανείς δεν αμφισβητεί) έγιναν σκόνη από τον εκβιασμό, ενώ ο ελληνικός λαός δείχνει να συνειδητοποιεί πλέον το μέγεθος και τις αιτίες του προβλήματος και να γέρνει την πλάστιγγα προς την μεριά της ρήξης, όπως αποδεικνύεται και από το θαραλλέο ΟΧΙ του δημοψηφίσματος (και όχι βέβαια από τις στημένες και κατευθυνόμενες δημοσκοπήσεις).
Προφανώς την έξοδο από την ευρωζώνη πρέπει να ακολουθήσει ρήξη και με την Ευρωπαϊκή Ένωση, διότι δεν νοείται να γίνει η περίφημη παραγωγική ανασυγκρότηση στη βάση της δήθεν ανταγωνιστικότητας που θα οδηγήσει τους μισθούς σε επίπεδα Βουλγαρίας αφού καθοριστικός παράγοντας της καταστροφής ιδιαίτερα των λαών της περιφέρειας της ΕΕ είναι οι ανοικτές και απελευθερωμένες από εθνικούς ελέγχους αγορές που επιβάλλουν οι πολυεθνικές.Πρέπει η ανασυγκρότηση να βασιστεί στην εγχώρια παραγωγή και εγχώρια κατανάλωση, σε άλλο μοντέλο(αυτοδύναμης ή αυτόκεντρης ανάπτυξης όπως λέγεται) που δεν θα βασίζεται στο κυνήγι των εξαγωγών μέσω της αύξησης της λεγόμενης ανταγωνιστικότητας που οδηγεί στην εξαθλίωση του εργαζόμενων εκείνων των χωρών της περιφέρειας (όπως η Ελλάδα) που δεν διαθέτουν τις υποδομές, την παραγωγικότητα, την τεχνολογία, την τεχνογνωσία και τα κεφάλαια των χωρών του κέντρου.Ο απαραίτητος όμως έλεχχος και προστασία της ελληνικής παραγωγής απαγορεύεται από τις ιδρυτικές συνθήκες της Ευρωπαϊκής Ένωσης, συνθήκες οι οποίες συμπληρώνονται από το περίφημο σύμφωνο σταθερότητας, το οποίο και θα φέρει την ταφόπλακα σε κάθε προσπάθεια παραγωγικής ανασυγκρότησης.
Είναι προφανές ότι όλα αυτά τα θέματα δεν θα μπορέσουν ποτέ να συζητηθούν σε δημόσιο διάλογο με τη δέουσα σοβαρότητα όσο τα συμφέροντα της ολιγαρχίας απαγορεύουν κάθε άλλη σκέψη παρά την παραμονή μέσα στο σφαγείο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ. Μοναδική οδός διεξόδου είναι πλέον η ρήξη διότι συνεννόηση με όλα αυτά τα κοράκια του κεφαλαίου απλώς δεν μπορεί να υπάρξει όπως δεν υπήρξε και μέχρι τώρα. Η ρήξη είναι το πρώτο βήμα για να μπορέσουμε να χαράξουμε μια πραγματικά ανεξάρτητη εθνική πολιτική προς όφελος της μεγάλης πλειοψηφίας των εργαζομένων.
Ευχαριστώ για την προσοχή σας και απολογούμαι για το μακροσκελές της απάντησης. Νομίζω ότι θα ήταν καλό να ξεκινήσει ο διάλογος πάνω σε αυτά τα θέματα μέσα στα πλαίσια και της Ριζοσπαστικής Κίνησης Πολιτών και αναμένω και άλλες τοποθετήσεις (θετικές ή αρνητικές) που θα δώσουν τροφή στον διάλογο μακρυά από κραυγές και δογματισμούς που εξυπηρετούν μόνο όσους θέλουν να κρατήσουν τον κόσμο της εργασίας σε διαρκή σκλαβιά και λιτότητα.
Γιάννης Περακάκης
