Κοινωνική πολιτική στο Δήμο. Θέλουμε διαχείριση του συστήματος ή ρήξεις;

Θα πορευτούμε με βάση το “Εγχειρίδιο του καλού Δημάρχου” ή θα κάνουμε πραγματικές ρήξεις;

Α. Η πολιτική του “Εγχειριδίου”

Στις αυτοδιοικητικές εκλογές του 2014 η λεγόμενη κοινωνική πολιτική θα κατέχει περίοπτη θέση στα προγράμματα όλων των συνδυασμών. Κανείς υποψήφιος Δήμαρχος δεν θα αφήσει την ευκαιρία να πάει χαμένη. Η άσχημη κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η πλειοψηφία του ελληνικού λαού αποτελεί πεδίον δόξης λαμπρό για τους υποψήφιους δημοτικούς άρχοντες ώστε να δείξουν το “κοινωνικό” τους πρόσωπο και να υποσχεθούν προγράμματα αλληλεγγύης και στήριξης των πληττόμενων δημοτών.

Τι εννοούν όμως όταν λένε κοινωνική πολιτική; Αναφέρονται σε εκείνες τις δραστηριότητες που βάσει νόμου μεταφέρονται στους Δήμους και που επιτρέπουν στην τοπική αυτοδιοίκηση να δραστηριοποιείται στην στήριξη κοινωνικά ευπαθών ομάδων όπως οι ηλικιωμένοι, τα άτομα με ειδικές ανάγκες, τα παιδιά προσχολικής ηλικίας, οι άνεργοι ή ακόμα και όσοι κάνουν χρήση εξαρτησιογόνων ουσιών και οι οποίες δραστηριότητες χρηματοδοτούνται συνήθως από κοινοτικά προγράμματα (ΕΣΠΑ). Έτσι προγράμματα για βοήθεια στο σπίτι και κατ' οίκον φροντίδας συνταξιούχων, κέντρα ημερήσιας φροντίδας ηλικιωμένων (ΚΗΦΗ), κέντρα δημιουργικής απασχόλησης Παιδιών (ΚΔΑΠ), προγράμματα για ΑΜΕΑ, συμβουλευτικές υπηρεσίες για στήριξη των ανέργων θα έχουν περίοπτη θέση σε κάθε φυλλάδιο υποψήφιου δημοτικού άρχοντα. Το “εγχειρίδιο του καλού Δημάρχου” θα διακοσμείται ασφαλώς και από τα απαραίτητα πλέον συσσίτια για απόρους, κοινωνικά παντοπωλεία, κοινωνικά ιατρεία, κοινωνικά φαρμακεία, κοινωνικά φροντιστήρια. Έτσι όλοι θα δείχνουν το καλό ανθρωπιστικό τους πρόσωπο που ενίοτε θα συνοδεύεται και από τις απαραίτητες κορώνες για την ανάλγητες απαιτήσεις της τρόικα που θα κάνουν απαραίτητες τις δράσεις για την δήθεν άμεση καταπολέμηση της φτώχειας και ενίσχυσης της λεγόμενης κοινωνικής συνοχής πάντα με την εκμετάλλευση των κονδυλίων του ΕΣΠΑ. Είναι προφανές ότι όλα αυτά εντάσσονται στα αυστηρά πλαίσια διαχείρισης του συστήματος με τις ευλογίες της κυρίαρχης ελίτ αλλά και της τρόικα πασπαλισμένα με χαζοχαρούμενα συνθήματα του τύπου “όλοι μαζί η Ελλάδα μπορεί”.

Ασφαλώς από τα προγράμμτα δεν θα λείπουν και οι βερμπαλισμοί για την προσέλκυση επενδύσεων, την βελτίωση του επιχειρηματικού κλίματος και ως επακόλουθο οι αόριστες υποσχέσεις για την δημιουργία θέσων εργασίας καθώς και οι αναλύσεις για την αποτίμηση των συγκριτικών πλεονεκτημάτων της περιοχής, την εξειδίκευση σε επιμέρους στόχους και δράσεις, την συνεργασία με τοπικούς αναπτυξιακούς φορείς και λόγια του αέρα. Κανείς καλός υποψήφιος δεν θα παραλείπει βέβαια να αναφέρεται στο αναπτυξιακό του όραμα, στην θέσπιση ειδικών συντονιστικών κέντρων για την διασύνδεση των εργοδοτών και των ανέργων που θα εμπλουτίζεται και από πινελιές για φρέσκιες ιδέες, θέληση και αισιοδοξία και δεν συμμαζεύεται μέχρι να αποσπάσουμε τα πολύτιμα ψηφαλάκια.

Β. (παρένθεση) - Η ζοφερή αυτοδιοικητική πραγματικότητα

Όλα αυτά όμως δεν μπορούν να κρύψουν την ζοφερή πραγματικότητα.

Η Τοπική αυτοδιοίκηση αποτελεί τμήμα του κρατικού μηχανισμού, αναπόσπαστο στοιχείο της πολιτικής, ιδεολογικής και οικονομικής λειτουργίας του αστικού κράτους. Το «Πρόγραμμα Καλλικράτης», αποτελεί βασικό μοχλό εφαρμογής των πολιτικών των μνημονίων. Εξυπηρετεί τους βασικούς άξονες της κυβερνητικής πολιτικής σε θέματα οικονομίας, εργασίας, εκμετάλλευσης του χώρου και του περιβάλλοντος και αντιδημοκρατικής θωράκισης του αστικού πολιτικού συστήματος. Η αναδιάρθρωση των ΟΤΑ με το «Πρόγραμα Καλλικράτης» συνέβαλε στην απρόσκοπτη υλοποίηση των κυρίαρχων πολιτικών κατευθύνσεων.

Επιπλέον, τα Μνημόνια και το Μεσοπρόθεσμο εντάσσουν τους ΟΤΑ στο γενικότερο πλαίσιο της «δημοσιονομικής προσαρμογής», καθώς η κατάρτιση των προϋπολογισμών των ΟΤΑ γίνεται στη βάση της τρέχουσας δημοσιονομικής πολιτικής της κυβέρνησης, στοιχείο που εξανεμίζει τις όποιες υποτιθέμενες δυνατότητες παρέμβασης στον αυτοδιοικητικό μηχανισμό στο πλαίσιο μιας «φιλολαϊκής» διαχείρισης.

Ως αποτέλεσμα, πολλοί ΟΤΑ μπαίνουν σε καθεστώς εξυγίανσης των οικονομικών τους με κυρίαρχο το ρόλο των δανειστών ως ελεγκτών και υπαγορευτών της πολιτικής τους.

Υποχρεώνονται να καταθέτουν οικονομικό πρόγραμμα στο Ταμείο Παρακαταθηκών και Δανείων που περιλαμβάνει: περικοπές μισθών, θέσεων εργασίας, ιδιωτικοποιήσεις, ξεπούλημα δημόσιων δημοτικών χώρων, εξάπλωση ευέλικτης εργασίας, περικοπή κοινωνικών παροχών κ.α. για να έχουν χρηματική ρευστότητα. Πλέον, οι δήμοι που δε θα μπορούν να ανταποκριθούν οικονομικά, θα προχωρήσουν με μαθηματικό τρόπο στην ιδιωτικοποίηση υπηρεσιών και δημόσιας περιουσίας.

Επιπλέον με τη σύσταση του Παρατηρητηρίου που ελέγχει συστηματικά τους Ο.Τ.Α. καταλύεται η συνταγματικά κατοχυρωμένη αυτοτέλειά τους. Μέσω αυτού, θα παρακολουθείται σε μηνιαία βάση η εκτέλεση του προϋπολογισμού όλων των ΟΤΑ. Σε περίπτωση που διαπιστώνονται αποκλίσεις, θα επιβάλλεται: α) περιορισμός των δαπανών (επενδύσεις, δημόσια έργα) β) υποχρεωτικές μετατάξεις προσωπικού, γ) υπέρμετρη αύξηση των δημοτικών τελών τουλάχιστον κατά 100% (θα ενισχυθεί η πρωτοφανής λιτότητα).

Παράλληλα, ο Καλλικράτης αποτελεί «ευκαιρία» για μαζικές απολύσεις στο δημόσιο και αλλαγής των εργασιακών σχέσεων σε βάρος των εργαζομένων. Το νέο μοντέλο που προοωθείται για την κάλυψη των αναγκών των ΟΤΑ σε εργατικό δυναμικό είναι αυτό της πρόσληψης προσωπικού μέσω ΜΚΟ με 5μηνες συμβάσεις και 600 ευρώ μισθό – ένα φθηνό ανασφαλές, ελαστικοποιημένο εργατικό δυναμικό.

(κλείνει η παρένθεση)

Γ. Η πραγματική κοινωνική πολιτική με συμμετοχή του πολίτη

Δεν υπάρχει δημότης που θα αμφισβητήσει την χρησιμότητα των κοινωνικών προγραμμάτων όπως αναφέρθηκαν παραπάνω, Παρόλο που όλα αυτά τα προγράμματα εντάσσονται στην λογική της διαχείρισης και παρά τις προεκλογικές υποσχέσεις, είμαστε σίγουροι ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Δήμων θα υλοποιήσει μόνο ένα μικρό τους μέρος, όπως γίνεται άλλωστε και στον δικό μας Δήμο. Και οι δικαιολογίες για την αδράνεια πάντα υπάρχουν, από την έλλειψη κονδυλίων και την μη εκταμίευση πόρων του ΕΣΠΑ ως την απουσία προσωπικού λόγω απαγόρευσης προσλήψεων. Τα προγράμματα αυτά παρέχουν μεν αρκετές χρήσιμες υπηρεσίες στους δημότες δεν δίνουν όμως λύσεις στα φλέγοντα ζητήματα που αντιμετωπίζουν οι πολίτες και στα οποία η κεντρική εξουσία παίρνει ανοικτά το μέρος των ισχυρών δηλαδή των τραπεζών και των υποψήφιων “επενδυτών” που αποσκοπούν στην υφαρπαγή των κοινωνικών αγαθών και του δημόσιου πλούτου.

Αν θέλουμε ένα πραγματικά ριζοσπαστικό Δήμο πρέπει να έρθουμε σε ρήξη με τις κυριαρχούσες πολιτικές. Αλλιώς δεν έχουμε και λόγο ύπαρξης. Ας αφήσουμε καλύτερα την διαχείριση σε αυτούς που τόσα χρόνια εξυπηρετούν κομματικούς σχεδιασμούς και επιχειρηματικά συμφέροντα. Την ξέρουν πολύ καλά την δουλειά. Εμείς όμως, αν θέλουμε να υπηρετήσουμε τα λαϊκά συμφέροντα στο τομέα της κοινωνικής πολιτικής πρέπει να ανοίξουμε μέτωπα.

Ποιά είναι τα μέτωπα αυτά;

Κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα

Ο αγώνας ενάντια στην φοροληστεία και τα χαράτσια ανέδειξε το σύνθημα κανένα σπίτι χωρίς ρεύμα, κανένας μόνος του στην κρίση. Το ρεύμα ως ένα αυτονόητο αγαθό που πρέπει να το έχει κάθε οικογένεια δεν είναι καθόλου αυτονόητο στην Ελλάδα του 2013.

Υπάρχουν πολλά νοικοκυριά που διαμορφώνουν την ζωή τους χωρίς ρεύμα γιατί είναι δεδομένο ότι δεν μπορούν να πληρώνουν τους λογαριασμούς. Την στιγμή που οι κομμένες συνδέσεις έχουν εκτοξευτεί ο δήμος δεν μπορεί να μένει απαθής προβάλλοντας το επιχείρημα της αναρμοδιότητας. Είναι προφανές ότι δεν έχει κανένα απολύτως νόημα ο εξωραϊσμός για παράδειγμα της παραλίας και οι ωραίοι χώροι αναψυχής όταν ένα ποσοστό του πληθυσμού ζει στο σκοτάδι. Τον δρόμο μας τον δείχνουν οι χιλιάδες επανασυνδέσεις ρεύματος που γίνονται από τους ίδιους τους πολίτες σε μια προσπάθεια επιβίωσης όπως και οι ελάχιστοι Δήμοι που τόλμησαν να υψώσουν το ανάστημα και να μην αφήσουν τους δημότες στο έλεος της αγριότητας.

Ο Δήμος μας δεν μπορεί να παραμένει θεατής. Η ρόλος της τοπικής αυτοδιοίκησης είναι η οργάνωση του ανυποχώρητου μαζικού αγώνα, ο δρόμος για την υπεράσπιση της συλλογικής πάλης μέσα από τις επιτροπές κατοίκων και τις ομάδες περιφρούρησης της αδιάλειπτης παροχής του αγαθού που λέγεται ηλεκτρικό ρεύμα. Αυτό τον ρόλο αρνήθηκε επίμονα να τον αναλάβει τα προηγούμενα χρόνια η δημοτική αρχή σε αντίθεση με τις πρωτοβουλίες πολιτών της περιοχής. Ήρθε όμως η ώρα για μια διαφορετική αντίληψη στον Δήμο που θα στηρίζει αλλά και θα στηρίζεται στο κίνημα των δημοτών.

Η πάλη για την προάσπιση της κατοικίας ενάντια στις κατασχέσεις.

Οι πλειστηριασμοί αποτελούν μια νέα καθολική επίθεση στη ζωή μεγάλου μέρους του πληθυσμού. Από την 1 Ιανουαρίου του 2014 αίρεται υπό προϋποθέσεις τόσο η προστασία από πλειστηριασμούς της πρώτης κατοικίας όσο και οποιουδήποτε άλλου ακινήτου ενώ καταργείται και το όριο προστασίας από πλειστηριασμούς για οφειλές μέχρι 200.000 ευρώ προς τις τράπεζες. Όσον αφορά τα χρέη προς το Δημόσιο (εφορία, ασφαλιστικά ταμεία, ΔΕΚΟ), η υφιστάμενη νομοθεσία δεν προβλέπει καμία προστασία της πρώτης κατοικίας από τους πλειστηριασμούς.

Η επιλογή αυτή της κυβέρνησης αποτελεί ταυτόχρονα μια προσπάθεια βελτίωσης της οικονομικής εικόνας των τραπεζών με την ελάφρυνση των χαρτοφυλακίων τους από «κόκκινα» δάνεια. Με τον τρόπο αυτό ανοίγει ο δρόμος στο ξεπούλημα της ιδιωτικής περιουσίας αλλά και η δυνατότητα για χρηματιστηριακά παιχνίδια με βάση την τιτλοποίηση της γης και της ακίνητης περιουσίας.

Βρισκόμαστε μπροστά σε μια πολιτική ιδιότυπης δήμευσης της μικρής ιδιοκτησίας. Στόχος της τρόικα είναι να μειωθεί δραστικά το ποσοστό ιδιοκατοίκησης, το οποίο στην Ελλάδα υπερβαίνει το 80% και είναι απαγορευτικό για την είσοδο ξένων παιχτών στην αγορά του real estate και για την «αναδόμηση των πόλεων».

Ως τώρα το 23% των στεγαστικών δανείων (17 δις), το 42,3% των καταναλωτικών (12,3 δις) και το 27,5% (33,2 δις) των επιχειρηματικών είναι «κόκκινα». Πρόκειται για ένα σύνολο περίπου 320.000 κόκκινων δανείων συνολικού ύψους 62,2 δις. Από αυτά υπολογίζεται ότι θα προκύψουν απαιτήσεις πλειστηριασμών για περισσότερα από 180.000 ακίνητα τα οποία θα πολλαπλασιασθούν καθώς θα αυξάνει η ύφεση και η ανεργία, στην πραγματικότητα αφορά όλους και όλες που βλέπουν τους κόπους μιας ζωής να εξανεμίζονται.

Εδώ δεν αρκούν οι ανέξοδες για τον Δήμο και ανώδυνες για το σύστημα παροχές συμβουλών νομικής υποστήριξης. Χρειάζεται πρώτα από όλα πολιτική βούληση αντίστασης. Τα σωματεία όσο και οι οργανώσεις βάσης στις γειτονιές (επιτροπές κατοίκων, λαϊκές συνελεύσεις, κ.α.) πρέπει να αναβαθμίσουν την λειτουργία τους και να εμβαθύνουν τον πολιτικό τους λόγο. Μόνο αν κινητοποιηθεί ο Δήμος ώστε σε κάθε γειτονιά να λειτουργεί οργανωμένα ο κόσμος μέσα από κινηματικές μορφές που θα πάρουν την τύχη στα χέρια τους, μόνο αν μπορέσουμε να συντονίσουμε τον αγώνα μας μαζί με τα σωματεία εργαζομένων σε κάθε κλάδο, σε κάθε γειτονιά, θα μπορέσουμε να αποτελέσουμε ένα πραγματικό αντίπαλο δέος για την κυβέρνηση και τις τράπεζες. Αποτελεί στόχο η ύπαρξη επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων σε κάθε γειτονιά, ο οριζόντιος πολιτικός και κινηματικός συντονισμός τους και ο συντονισμός τους με σωματεία εργαζομένων.

Υπάρχουν αποφάσεις Δήμων που στέλνουν ελπιδοφόρα μηνύματα. Φρένο στις διαθέσεις όποιας τράπεζας επιχειρήσει πλειστηριασμό πρώτης κατοικίας στα όριά του βάζει ο Δήμος Παύλου Μελά Θεσσαλονίκης. Ανακοινώνει ότι όχι μόνο θα διακόψει κάθε συνεργασία μαζί της, αλλά θα την κάνει βούκινο σε όλους τους δημότες του και θα την κηρύξει «persona non grata». Επίσης ο Δήμος Παλλήνης αναλαμβάνει την πρωτοβουλία σε συνεργασία με τοπικούς συλλογικούς φορείς, αλλά και απλούς πολίτες να εμποδίζει με κάθε τρόπο τη διενέργεια πλειστηριασμού και να παρέχει άμεσα βοήθεια σε αυτούς που το έχουν ανάγκη

Η νέα δημοτική αρχή πρέπει να συμβάλει στη λαϊκή αυτοοργάνωση, στη δημιουργία επιτροπών κατοίκων και λαϊκών συνελεύσεων ενάντια στους πλειστηριασμούς, συγκροτώντας την αναγκαία κοινωνική συμμαχία που θα επιτρέψει στην κοινωνική δυναμική να βρει το δρόμο της πραγματικής λαϊκής αυτοάμυνας και αλληλεγγύης.

Η υπεράσπιση του δημόσιου συστήματος υγείας και η πάλη για την επιβίωση μεγάλου μέρους του πληθυσμού.

Η δημοσιονομική προσαρμογή έδωσε τη χαριστική βολή και στο δημόσιο σύστημα υγείας, οδηγεί στη διάλυση του πρωτοβάθμιου συστήματος υγείας, το κλείσιμο των ιατρείων του ΕΟΠΥΥ, στην ελαχιστοποίηση της κοινωνικής πρόνοιας, τη συρρίκνωση και το κλείσιμο οργανισμών και νοσοκομείων, στις ελλείψεις υγειονομικού προσωπικού και υλικού, ενώ και η εκρηκτική αύξηση των ανασφάλιστων διαμορφώνει ένα τοπίο περιθωριοποίησης ευρύτατων κοινωνικών ομάδων και ουσιαστικής απαγόρευσης στην πρόσβαση στο σύστημα υγείας αλλά και σε φάρμακα. Το τελικό αποτέλεσμα είναι η μείωση του προσδόκιμου χρόνου επιβίωσης, μία εξελισσόμενη «ανθρωπιστική κρίση» για τα λαϊκά στρώματα και τους εργαζόμενους.

Ο Δήμος πρέπει να είναι αμέριστος συμπαραστάτης όσων αγωνίζονται για να περισωθεί το δημόσιο σύστημα υγείας. Πρέπει να είναι παρών στις γενικές συνελεύσεις των εργαζομένων του Ασκληπιείου, υποστηρικτής των αγώνων του νοσηλευτικού προσωπικού των δημοσίων νοσοκομείων, να κινητοποιεί τους δημότες σε ένα διαρκή πόλεμο με τα συμφέροντα που θέλουν να υποβαθμίσουν τον δημόσιο χαρακτήρα της υγείας και να συνδράμει σε κάθε προσπάθεια διεκδίκησης δωρεάν, αποκλειστικά δημόσιας και ποιοτικής περίθαλψης για όλους τους πολίτες.

Η βόμβα των 3.000.000 ανασφάλιστων

Το δημόσιο σύστημα υγείας και η κοινωνική ασφάλιση αποτέλεσε μία από τις μεγαλύτερες κατακτήσεις του λαϊκού κινήματος στην ιστορία στο επίπεδο της κοινωνικής αναδιανομής. Τα αποθεματικά των ασφαλιστικών ταμείων, που αποτελούσαν τον πυλώνα στήριξης και λειτουργίας του δημόσιου συστήματος υγείας αποτέλεσαν αντικείμενο χρηματιστηριακής κερδοσκοπίας την προηγούμενη περίοδο, ενώ προσφάτως με το περίφημο PSI εξανεμίστηκαν για την στήριξη του τραπεζικού συστήματος.

Σήμερα ο ρόλος των κοινωνικών ιατρείων και φαρμακείων (όπου υπάρχουν) είναι σημαντικός αλλά δεν επαρκεί. Ξέρουμε όλοι τις καταγγελίες του κοινωνικού ιατρείου του Ελληνικού για τους ανήμπορους συμπολίτες μας που απεβίωσαν διότι η πολιτεία αδιαφόρησε για την νοσηλεία τους. Η αδιαφορία των δημοτικών αρχών για δημότες που στερούνται το αγαθό της περίθαλψης ισοδυναμεί με έγκλημα και γενοκτονία. Όταν το κράτος είναι ανάλγητο, ο Δήμος είναι αυτός που θα αναλάβει την ευθύνη σε συνεργασία με το Ασκληπιείο, με δημόσιες κλινικές ή και με ιδιώτες ακόμη ώστε να εξασφαλίσει την (εξυπακούεται δωρεάν για τους πολίτες) νοσηλεία. Και δεν πρόκειται για ανθρωπιστικό καθήκον ή φιλανθρωπία. Το δικαίωμα στην περίθαλψη και την αξιοπρέπεια είναι αναφαίρετο και αδιαπραγμάτευτο. Και εδώ πρέπει να σπάσουμε αυγά. Δεν υπάρχουν ούτε προϋπολογισμοί, ούτε κονδύλια, ούτε κωδικοί, ούτε παρατηρητήριο, ούτε “νοικοκύρεμα” των δημοσιονομικών μεγεθών. Υπάρχουν μόνο οι ανθρώπινες ζωές.

Ο απαράδεκτος “θεσμός” των αστέγων

Το γεγονός ότι κάποιοι ξυλώσανε παγκάκια για να μην βρίσκουν καταφύγιο οι άστεγοι θα ήταν γελοίο αν δεν ήταν καταθλιπτικά τραγικό.

Εδώ το καθήκον του Δήμου είναι ένα. Άστεγος στην περιοχή μας απαγορεύεται να υπάρχει. Είτε κληροδοτήματα, είτε ενοικιαζόμενοι ξενώνες ή διαμερίσματα (με έξοδα του Δήμου), όλα πρέπει να τεθούν στην υπηρεσία αυτών που οι άγριες μνημονιακές πολιτικές και οι απάνθρωποι κανόνες της ελεύθερης αγοράς τους άφησαν χωρίς στέγη.

Αν κρίνουμε από την πρόσφατη αδυναμία (λόγω γραφειοκρατικών κωλυμάτων) των σημερινών δημοτικών αρχών να παρέχουν φαγητό σε 120 συμπολίτες μας που είχαν άμεση ανάγκη, τότε δεν μπορούμε να περιμένουμε από τους ίδιους καμμία ευαισθησία για το θέμα των αστέγων. Είμαστε σίγουροι όμως ότι σύντομα τέτοιες ανάλγητες πολιτικές για μια μερίδα συνανθρώπων μας (μερίδα που δυστυχώς όλο και θα αυξάνεται) θα είναι σύντομα παρελθόν.

Προάσπιση της εργασίας

Οι σημερινές πολιτικές που ασκούνται στα πλαίσια της κρίσης οδηγούν σε μια άνευ προηγουμένου καταστροφή θέσεων εργασίας, παράλληλα με μια σημαντική τάση προλεταριοποίησης των μικροαστικών στρωμάτων και συμπίεσης της μικροαστικής τάξης. Η ανεργία, ιδίως στους νέους, αποκτά δομικά χαρακτηριστικά, και το ίδιο ισχύει για την ελαστική απασχόληση. Το μοντέλο της σταθερής εργασίας απομακρύνεται όλο και περισσότερο από την πραγματικότητα, ιδίως της νεολαίας.

Στόχος της τοπικής αυτοδιοίκησης θα πρέπει να είναι η εγκατάλειψη τις αδιαφορίας για τις εργασιακές συνθήκες στην περιοχή και η υποστήριξη εργατικών αγώνων και σωματείων που μάχονται ενάντια στις απολύσεις, την ελαστικοποίηση της εργασίας, την ανασφάλιστη εργασία, την καταπάτηση εργασιακών δικαιωμάτων. Να διαμορφώσει ένα διεκδικητικό πλαίσιο με προβολή και ενεργό υποστήριξη συγκεκριμένων αιτημάτων σε πανελλαδικό (άρα και τοπικό) επίπεδο, όπως επίδομα ανεργίας χωρίς προϋποθέσεις για όλους τους ανέργους ίσο με το βασικό μισθό, πλήρη ιατροφαρμακευτική κάλυψη και ασφάλιση, επιδότηση για όλη την περίοδο της ανεργίας.

Η ανατροπή πρέπει να ξεκινήσει από τον ίδιο τον Δήμο. Καμμιά πρόσληψη μέσω ΜΚΟ, κανένας εργαζόμενος στην εφεδρεία, πλήρης απασχόληση για όλους τους εργαζομένους στο Δήμο.

Αν και σήμερα οι δυνατότητες παρέμβασης του καλλικρατικού δήμου και δημιουργίας θέσεων εργασίας είναι περιορισμένες, η ενίσχυση της απασχόλησης στην περιοχή πρέπει να αποτελέσει σοβαρό αντικείμενο μελέτης. Έτοιμες λύσεις δυστυχώς δεν υπάρχουν. Ξέρουμε όμως τι δεν πρέπει να γίνει. Δεν έχει κανένα νόημα η δημιουργία δήθεν γραφείων απασχόλησης παρά μόνο τον προσπορισμό εσόδων από τα κοινοτικά κονδύλια και μάλιστα με κανένα όφελος για τους δημότες. Δεν χρειαζόμαστε γραφεία διαχείρισης της ανεργίας για την δήθεν προσέγγιση εργοδοτών και υποψήφιων εργαζομένων (δηλαδή να βρω εργασία εγώ – αν βρω - και όχι ό άλλος). Νόημα έχει μόνο η δημιουργία νέων θέσεων εργασίας, που είναι δύσκολο μεν εγχείρημα στις εποχές της μνημονιακής λιτότητας και ύφεσης αλλά απολύτως απαραίτητο. Άλλη πηγή υποκρισίας είναι και οι δήθεν συμπράξεις δημόσιου και ιδιωτικού τομέα (ΣΔΙΤ) που έχουν μοναδικό στόχο την λεηλάτηση δημοσίων πόρων από τους ιδιώτες για επενδύσεις που θα είχαν ασύλληπτα μεγαλύτερο όφελος αν γίνονταν χωρίς την συμμετοχή ιδιωτών αρπακτικών. Αξιοποίηση των τοπικών φυσικών πόρων, δημοτικές επιχειρήσεις ανακύκλωσης, ενίσχυση συνεταιριστικών σχημάτων για παραγωγή και εμπορία αγαθών αλλά και υπηρεσιών (όπως μεταφορές, τουρισμός), αξιοποίηση των κλειστών μαγαζιών, θα μπορούσαν να ήταν μερικά από τα πεδία δράσης της τοπικής αυτοδιοίκησης.

Δ. Θέλουμε ρήξεις και όχι διαχείριση

Δεν μπορούμε να έχουμε ως όραμα μια Αυτοδιοίκηση συμβιβασμένη και υποτακτική αλλά ένα Δήμο λαϊκών πολιτικών “θεσμών”, που με την πολιτική του αυτοτέλεια, με τις διεκδικήσεις και τα αιτήματά του, με την άμεση συμμετοχή του λαού, θα αγωνίζεταιι, θα συνδιαμορφώνει πολιτικό πρόγραμμα αλλαγών και ρήξεων. Θα στηρίζει την δημοκρατία, τα κοινωνικά δικαιώματα, τον δημόσιο πλούτο, τον κοινωνικό χαρακτήρα των δημόσιων αγαθών, την ποιότητα ζωής των δημοτών του, τον ανθρώπινο χαρακτήρα των πόλεων. Δεν θα πουλάει υπηρεσίες στους πολίτες αλλά θα τις παρέχει επειδή είναι δικαίωμα τους και θα διατηρεί τον δημόσιο και κοινωφελή χαρακτήρα των δημοτικών δραστηριοτήτων. Πρέπει να θεωρήσουμε την Αυτοδιοίκηση ως έναν χώρο παραγωγής μαζικής πολιτικής δράσης, δημιουργίας κινήματος και αγώνων.

Χρειάζεται να γίνει κατανοητό ότι τα πράγματα είναι εντελώς διαφορετικά από ό,τι μία δεκαετία πριν. Πλέον ακόμη και η παραμικρή τοπική διεκδίκηση (όπως αναφέραμε παραπάνω) προσκρούει στις επιταγές του μνημονίου, του «Καλλικράτη» και του Παρατηρητηρίου, ενώ η ίδια η οικονομική αφαίμαξη της αυτοδιοίκησης προετοιμάζει το δρόμο για την ιδιωτικοποίηση κοινωνικών υπηρεσιών και την αύξηση των φόρων στους δημότες.

Οι δημοτική αρχή επομένως που θα εκλεγεί, θα έχει δύο επιλογές αν θέλει να υπηρετήσει τα συμφέροντα των «από κάτω» και να αποφύγει τη συνήθη κριτική του «όλοι ίδιοι είναι»: ή θα στηριχτεί στις κοινωνικές δυνάμεις που αγωνίζονται για την υπεράσπιση της δημόσιας υγείας, της δημόσιας παιδείας, των κοινωνικών υπηρεσιών, του περιβάλλοντος, του μαζικού αθλητισμού και του πολιτισμού ή θα παγιδευτεί στο πλαίσιο της μνημονιακής νομιμότητας.

Γι' αυτό και χρειάζεται να συσπειρωθεί η πληττόμενη κοινωνική πλειοψηφία σε μία αγωνιστική κατεύθυνση. Επομένως, η συγκρότηση ενός ισχυρού κινήματος σε τοπικό επίπεδο αποτελεί μονόδρομο για μια ριζοσπαστική δημοτική κίνηση, αν θέλει να έρθει σε ρήξη με τις μέχρι τώρα πολιτικές και όχι απλά να τις διαχειριστεί.

Γιάννης Περακάκης